(Douai, Países Baixos, 1529-Florencia, 1608). Escultor italiano de orixe flamenca. O que chegaría a ser primeiro escultor na corte dos Médicis decidiu, aos catorce anos, en contra dos plans do seu pai, que quería que fose notario, ingresar no taller de Jacques Dubroeucq en Mons. Alí traballou ata 1550, ano en que decidiu viaxar a Roma para continuar a súa formación, onde coñeceu a estatuaria antiga e do primeiro renacimiento. Cando, logo de dous anos de aprendizaxe, volvía ao seu país, retívoo en Florencia Bernardo Vecchietti, quen se converteu no seu mecenas, hospedándoo na súa casa e proporcionándolle os primeiros encargos. Giambologna permaneceu na vila de «Il Riposo» nada menos que catorce anos, nos que levou a cabo a súa formación artística. En 1560 presentou un modelo para o concurso da fonte de Neptuno, na praza da Signoria, competindo con artistas da talla de Benvenuto Cellini, ¬Baccio ¬Bandinelli e Bartolomeo ¬Ammannati, que foi quen gañou. Con todo, o ano seguinte, 1561, xa recibía un salario mensual dos Médicis, e comezaba a traballar para o príncipe Francisco.
Entre 1563 e 1567 realizou a súa primeira obra monumental, a fonte de Neptuno na cidade de Bolonia. Entón foi chamado por Cosme de Médicis para esculpir o grupo de Florencia triunfando sobre Pisa, para facer parella coa Vitoria, de Miguel Anxo. Desde ese momento traballou para a familia do gran duque durante toda a súa vida nun taller habilitado no Palacio Vecchio, primeiro, e no de Borgo Pinti, despois. Cando, en 1583, instalouse o grupo de mármore Rapto dunha sabina na Loggia dei Lanzi, había xa chegado ao momento culminante da súa carreira. Os monumentos ecuestres de Cosme I, na praza da Signoria, e de Fernando I na da Annunziata, foron o inicio de toda unha serie que decorou as principais cidades de Europa, destacando entre eles o retrato de Felipe III, na Praza Maior de Madrid.
Giambologna creou un estilo persoal, partindo das esculturas clásicas que tanto lle impresionaron durante a súa estancia en Roma, caracterizado polo virtuosismo técnico e o profundo interese polo estudo anatómico, o movemento e os múltiples puntos de vista, que desembocaron no contrapposto esaxerado e a figura serpentinata. Especializouse nunha ampla temática que abarcaba desde a mitología clásica, as alegorías, os retratos, as escenas relixiosas do Antigo e Novo Testamento, ata as figuras de animais, tanto en mármore como en bronce e a todas as escalas. A gran actividade do seu taller propiciou a formación de escultores como Pietro Tacca, o seu sucesor, Antonio Susini, o seu primeiro axudante, Pietro Francavilla ou Adriaen de Vries, que difundiron o seu estilo polas cortes europeas. Este feito, unido a que os seus patronos, os Médicis, utilizasen as súas obras como obsequios diplomáticos ao máis alto nivel, contribuíu de xeito excepcional ao éxito deste artista, cuxas obras seguir admirando e reproducindo ata os nosos días.
De Juan de Bolonia é a estatua funeraria do Cardeal Rodrigo de Castro, que se atopa no presbiterio da Igrexa de Nª Sª da Antiga. Realizada en Bronce. Hai quen afirma que é a única obra de Juan de Bolonia en España, o cal é un erro pois a estatua ecuestre de Felipe III na Praza Maior de Madrid é tanmbién obra de Juan de Bolonia.
Estatua funeraria del Cardenal 
Busto del Cardenal copia de Juan de Bolonia, en el Parque. 
Estatua funeraria del Cardenal