San Ignacio de Loyola foi o fundador da Compañía de Jesús, sendo a Orde aprobada polo papa Paulo III en 1540. Como o santo non se deixase retratar en vida, da máscara funeraria fixéronse varias copias en cera, unha das cales foi traída a España e sería a fonte para o retrato realizado polo pintor Alonso Sánchez Coello en 1585, do que faría dezaseis copias máis, do gravado realizado en 1597 por Pedro Perret, a pedimento do propio Ribadeneyra, e do gravado realizado en 1580 por Jan Sadeler.
Aqueles retratos foron a base para a recreación de San Ignacio de Loyola realizada por Gregorio Fernández para o colexio xesuíta de Villagarcía de Campos (Valladolid) con motivo da beatificación do santo en 1610, onde lle presenta revestido do hábito xesuíta negro e suxeitando o libro das súas Constitucións, do que en 1614 faría unha versión mimética para o antigo Colexio da Compañía de Jesús de Vergara (Guipúscoa), obra policromada por Marcelo Martínez que está perfectamente documentada.
Con todo, a imaxe de San Ignacio de Loyola realizada para o centro jesuítico de Valladolid en 1622, difire daquelas nalgúns elementos. A súa composición é máis aberta, pois presenta os dous brazos levantados, suxeitando no esquerdo a maqueta dun templo clasicista, como símbolo de fundador dunha orde eclesiástica, e portando na man dereita un símbolo jesuítico.
Na imaxe da nosa Señora da antiga, do mesmo xeito que a de Valladolid, é verdadeiramente extraordinario o traballo da cabeza, tallada por separado do corpo, e encaixada mediante vástagos, coas características dun auténtico retrato que puido ser tomado dunha das máscaras de cera. De forma moi redondeada, presenta unha pronunciada calvicie, a fronte ancha e un rostro de gran morbidez, tallado con gran blandura, coas veas salientadas nas tempas e engurras da pel remarcadas nas pálpebras.
A obsesión polo maior naturalismo se patentiza na incorporación de elementos postizos, como os ollos de cristal, coa mirada dirixida ao alto, ao que se suma a coroa en forma de diadema radiada que se insere nunha ranura practicada no cranio.
Descoñecemos quen é o autor da policromía, con matices propios dunha pintura de caballete na cabeza, con partes sonrosadas e barba incipiente, así como unha vistosa orla que percorre o manto.
Título: San Ignacio de Loyola
Autoría: Escola valisoletana – Gregorio Fernández ó taller.
Temas: Relixioso / Iconografía de santos / San Ignacio de Loyola
Data: primeira metade século XVII
Técnicas: Talla Policromada
Dimensións: Alto:175 cm Ancho: 70 cm Profundidade:70 cm
Materiais: Madeira de Pino
Localización: Iglesia do Real Colexio de Nª Sª da Antiga – Monforte de Lemos – Lugo
