Exalumnos ilustres: Francisco Javier Elola e Díaz Varela

Francisco Javier Elola e Díaz Varela

Naceu en Monforte de Lemos, o 22 de setembro de 1877, morrendo en Barcelona, 12 de maio de 1939) foi un maxistrado, fiscal, xurista e político español.
Estudou no Colexio de Nª Sª da Antiga, PP. Escolapios de Monforte de Lemos. Licenciouse en Dereito na Universidade de Santiago de Compostela en 1903, e en 1905 aprobou as oposicións de fiscal e de xuíz. Tras a proclamación da ditadura de Primo de Rivera en 1923 foi nomeado vocal da Xunta Organizadora do Poder Xudicial, onde se gañou un gran prestixio como especialista en materia penal e procesual. En 1924 foi nomeado xuíz do distrito de Chamberí e en 1929 representou a España nos Congresos Penais Internacionais de París, Bruxelas e Budapest.

A pesar do seu pasado vinculado á ditadura primoriverista, o 31 de maio de 1931 foi nomeado Fiscal da República, aínda que renunciou o 31 de xullo para ser nomeado maxistrado do Tribunal Supremo de España. Nas eleccións xerais de 1931 foi elixido deputado polo Partido Republicano Radical pola provincia de Lugo. Nas Cortes Españolas participou en todas as discusións sobre a organización do poder xudicial en España, o que lle enfrontaría ao seu partido, que acabaría abandonando. Non se presentou ás eleccións de 1933 e continuou como Maxistrado do Tribunal Supremo.

Xa iniciada a Guerra Civil, o 26 de agosto de 1936 foi nomeado presidente da Sala Terceira do Contencioso Administrativo do Tribunal Supremo de España, e o 16 de setembro foi nomeado Xuíz Especial instrutor da causa pola insurrección en todas os cuarteis e cantóns militares de Madrid. Na instrución gardou as formalidades legais, cousa que non gustou aos extremistas, que esixían un castigo exemplar dos golpistas, ata o punto que foi apartado da instrución por admitir do xeneral Joaquín Fanjul Goñi as probas que propuxera. O 27 de agosto de 1937 foi nomeado Presidente da Xunta de Inspección de Tribunais de Madrid. En outubro de 1937 trasladouse a Cataluña, onde en xuño de 1938 defendeu aos funcionarios dos Xulgados de Barcelona acusados de quintacolumnismo.

Cando as tropas republicanas abandonaron Cataluña en xaneiro de 1939, decidiu quedar e ofreceuse a colaborar co novo réxime, pero foi detido e o 26 de febreiro foi procesado pola morte do xeneral Fanjul e as mortes en cárcere Modelo de Madrid o 23 de agosto de 1936. Foi condenado á morte e executado en Barcelona o 12 de maio de 1939 xunto ao xeneral Fernando Berenguer das Cagigas

Xeometría da Cúpula do Colexio de Nª Sª da Antiga.

A forma da cúpula é semiesférica, a media laranxa característica do Renacemento español. A súa luz é de aproximadamente 10 m e a clave da cúpula da súa lanterna elévase algo máis de 35 m sobre a cota do pavimento. A superficie interior está lixeiramente peraltada. Está reforzada por oito nervios dobres que sobresaen tanto no interior como no exterior. A superficie exterior, tamén semiesférica, non é concéntrica coa interior, senón que o seu centro desprázase cara abaixo. O espesor é, por tanto, variable e diminúe a medida que ascende.
Sobre o óculo elévase a lanterna, con seis xanelas, cuberta por un cupulino semiesférico e peraltado. O cupulino está rodeado dunha balaustrada e complétase cun alto pináculo piramidal de base cadrada rematado cunha cruz metálica con catavento. O tambor que soporta a cúpula é cilíndrico. A súa superficie interior é uniforme en toda a súa altura, pero o seu trasdós, con todo, mostra dous partes ben diferenciadas. Na inferior, desde a cornixa ata o nivel dos caballetes da cuberta, o trasdós é octogonal e a estrutura robusta, mentres que na parte superior o muro adelgázase notablemente e o seu trasdós, cilíndrico nesta zona, elévase e alcanza unha cota máis alta que a das impostas da media laranxa interior. Cúpula e tambor asíntanse sobre unha cornixa circular interior, e esta sobre o conxunto de catro pechinas e catro arcos e alicerces torales. (Tomado de ROSA ANA GUERRA PESTONIT Arquitecta )

Unidade de Medida empregada na construción do Coegio de Nª Sª da Antiga

UNIDADE DE MEDIDA EMPREGADA na construción do colexio (datos tomados do estudo de Manuel Ángel Feal Antelo ). Freire Tellado investigou previamente a unidade de medida no colexio. Comparando as medidas descritas nos documentos históricos coas tomadas no edificio, obtéñense 3 posibles valores para o pé:

a) 281,27 mm
b) 296,06 mm e
c) 282,222 mm.

Ao final, baseándose noutras comprobacións acabouse escollendo o seguinte valor de pé empregado na construción do colexio do Cardeal.

Unidades Colexio

pé… : 28.22 cm
vara: 84.66 cm

Este estudo debe tomarse con cautela, xa que os distintos mestres de cantería que tiveron éxito no traballo poden utilizar diferentes medidas. Aínda así, a unidade demostrou ser consistente en estudos posteriores. Existen algunhas coincidencias coas regras dadas por Palladio, Simón García e Fontana. No libro de Andrea Palladio I Quattro Libri dell’ Architettura (1570) inclúe as descricións e debuxos de varios antigas cúpulas. Dedúcese que Fontana a partir dos debuxos de Palladio estableceu unha regra de 1/9 para o espesor nos arranques.

A cúpula do Colexio coincide con dous das normas de Palladio. A primeira coincidencia é do grosor dos arranques. No Colexio, a luz máxima é de 36 m e o radio exterior 44 m. A diferenza entre os radios correspondentes é de 4 pés, o que significa 1 / 9 do tramo.

O pé de hoxe: Se nos movemos pola información que hoxe se dá sobre o tamaño da unidade pé, atopámonos esta definición “O pé é unha unidade de lonxitude de orixe artificial, baseada no pé humano, xa utilizada polas civilizacións antigas.”

Para medir a lonxitude, en case todo o mundo utilízase o metro, excepto en países anglosaxóns como Estados Unidos, Canadá e Reino Unido, que se adoita utilizar o pé. A excepción é en aeronáutica, en que a altura se segue medindo en miles de pés en case todos os países. A equivalencia a metros é a seguinte:

1 pé actual = 30,48 centímetros = 0,3048 metros
1 metro = 3,2808 pés

O pé romano, ou pes, equivalía, como media, a 29,57 cm; o pé carolingio, anteriormente denominado pé drusiano ou drúsico — pes drusianus—, equivalía a nove oitavos do romano, isto é, aproximadamente 33,26 cm; e o pé castelán equivalía a 27,8635 cm.

A Virxe da Antiga é unha advocación da Virxe ligada para sempre ao noso colexio.

A primeira entrada do mes de maio queremos que sexa dedicada á virxe, pois este é o seu mes segundo a nosa tradición. A Virxe da Antiga é unha advocación da Virxe María. Adoita representarse á Virxe de pé, co Neno Jesús en brazos ao que ofrece unha rosa branca. Esta imaxe atópase na Catedral de Sevilla. Probablemente trátese dunha advocación castelán-leonesa da Idade Media.
Esta advocación, titular do noso Colexio, está dobremente presente na igrexa do colexio da nosa Señora da Antiga de Monforte de Lemos. Isto débese a que o cardeal Rodrigo de Castro Osorio, arcebispo de Sevilla, era devoto desta Virxe, fundou este colexio ao que puxo baixo dita advocación e mandou traer a el unha copia da Virxe da Antiga da de Sevilla, que tiña no seu oratorio para a súa particular devoción. A pintura é do século XVI. Francisco de Moure realizou unha escultura desta Virxe que se acha no centro do retablo maior.

A virxe adoita representarse cunha túnica branca, así como un manto que cobre a súa cabeza e ombreiros. A tea da túnica e do manto son brancos e decoradas con motivos vexetais de cor dourada. En envés do manto é de franxas escuras e douradas. O pescozo da túnica da Virxe é curvilíneo. Cunha man sostén unha rosa branca e coa outra ao Neno Jesús. O neno ten unha túnica escura con detalles vexetais dourados. A Virxe sostén ao neno por encima da cadeira, xunto ao seu peito. A túnica do Neno ten un pescozo acabado en punta pouco pronunciado. Tanto a Virxe como o Neno aparecen con aura. Na parte superior hai dous anxos que sosteñen unha coroa sobre a cabeza da Virxe. O neno Jesús non ten coroa.

Pidamos á nosa Señora da Antiga, neste mes de maio, que protexa o noso colexio e bendiga aos alumnos, ás súas familias do mesmo xeito que aos profesores e empregados do seu colexio.

Alumnos ilustres: Antonio Méndez-Casal

Antonio Méndez-Casal

Naceu cara a 1884 en Monforte de Lemos. Foi alumno do colexio dos PP. Escolapios de Monforte de Lemos. Durante a súa mocidade tamén cultivou o debuxo.
Licenciouse en Dereito na Universidade de Santiago de Compostela no ano 1897, e formou parte do Corpo Xurídico Militar, con destinos en Mahón, Palma de Mallorca e Sevilla (1913). Nesta cidade andaluza asistiu ao taller do pintor Manuel Alarcón, onde aprendeu pintura e restauración, o que lle conduciu a autentificar obras de arte, e a realizar o catálogo dalgunhas coleccións de particulares, tanto españolas como estranxeiras. Foi membro de número da Real Academia de Belas Artes de San Fernando de Madrid, ao ser proposto en 1934 para cubrir a vacante producida na Sección de Pintura por falecemento de José Ramón Mélida Alinari, como crítico de arte. ingresou o 21 de setembro de 1939.
Foi colaborador de publicacións periódicas como ABC e Branco e Negro. Méndez Casal, que foi académico da Real Academia de Belas Artes de San Fernando,2 faleceu en Madrid no 14 xaneiro de 1940.1 Ten unha rúa dedicada na súa localidade natal.

Concerto de Amancio Prada na Igrexa dos Escolapios

Con motivo da celebración dos 20 anos da “Asociación Camiños a Santiago pola Ribeira Sacra” e organizado pola devandita asociación tivo lugar o sábado día 27 de abril un magnífico concerto a cargo do cantautor Amancio Prada. O repertorio interesantisimo recollía temas antigos e algúns máis actuais, cheos de sentimento, profundidade e forza.
Amancio Prada naceu en Dehesa do Bierzo, León. Dotou á canción de autor en España dunha gran elegancia. A súa música, de raíces en gran parte populares, está formada por composicións propias e cancións baseadas en textos dos máis diversos poetas antigos e modernos, como Rosalía de Castro, Federico García Lorca, Agustín García Calvo e Rizo Sánchez Ferlosio.

Debutou en París en 1973 e un ano máis tarde publicou o seu primeiro disco “Vida e morte”, composto por seis cancións en castelán e outras tantas en galego. A súa presentación artística en España tivo lugar en 1975, no Pequeno Teatro de Madrid. A partir de entón, sucedéronse as súas actuacións en escenarios de España e o estranxeiro.
Na foto Amancio Prada co P. Javier Agudo, Xerente da Fundación Colexio Nª Sª da Antiga, antes de comezar o magnífico concerto que nos ofreceu.

Premios
Medalla de Ouro do Círculo de Belas Artes de Madrid (2001)
Medalla Premio Castela e León das Artes (2005)
Medalla de Ouro ao Mérito nas Belas Artes (2010)


Obras destacadas
• Vida e morte
• Lelia Doura
• Cántico espiritual
• Sonetos do amor escuro
• Rosas a Rosalía
• De mar e terra
• Cancións da alma
• Ata outro día, Rizo
• Vida de artista. Cancións de Léo Ferré
• Concerto de amor vivo

Carlos Salgado exalumno do Colexio dos Pais Escolapios ou do Cardeal

Carlos Salgado

Carlos Salgado, físico da Universidade de Santiago de Compostela e exalumno do noso Colexio de Nª Sª da Antiga ou dos Pais Escolapios, naceu en Monforte de Lemos en 1971. Saíu do colexio en 1985. É director do instituto Galego de Física de Altas Enerxías. & nbsp;É profesor de Física Teórica. Actualmente investiga sobre estados dá materia inmediatos ao Big Bang. Acaba de recibir unha axuda denominada “ Advanced Grant” & nbsp;para a súa investigación de 2,5 millóns de euros.< br>O obxectivo obxectivo do proxecto que lidera o director do Instituto Galego de Física de Altas Enerxías, está apoiado conla financiamento do “ European Research Council (ERC)” que acaba de outorgarlle a axuda “ Advanced Grant”, para un período de cinco anos. Ou Proxecto leva por título “ Yoctosecond imaging of QCD collectivity using jet observables”

As axudas “ Advanced Grant” están deseñadas para apoiar científicos “líderes excepcionais en termos de orixinalidade e significado das súas liñas de investigación”. Ou ERC achega financiamiento para o desenvolvemento de ciencia de fronteira coa excelencia como como principal requisito de selección.

Alumnos ilustres do Colexio dos Escolapios: PEDRO BOO PITA.

Naceu en 1862 e morreu en Monforte de Lemos o 19 de agosto de 1955. Estudou no Colexio dos Escolapios ou do Cardeal. Foi fiscal municipal de Monforte (1908), presidente da Federación Católico Agraria de Monforte (1921-1922). Durante a ditadura de Primo de Rivera, foi nomeado alcalde de Monforte de Lemos o 13 de xaneiro de 1924. Substitúe a Manuel Dapena Rodríguez. Estivo como Alcalde ata o 13 de Marzo dese mesmo ano, 1924 en que deixou a alcaldía.
Foi deputado provincial. Membro do Seminario de Estudos Galegos. Foi catedrático de Dereito da Universidade de Valladolid. Colaborou en Arquivos do Seminario de Estudos Galegos (1927) e no Boletín de la Comisión Provincial de Monumentos Históricos e Artísticos de Lugo.

Procesión da Virxe Dolorosa,

Esta tarde, tras a celebración da Paixón e Morte do Señor que comezará ás 19:00 horas, na nosa igrexa do Colexio do Cardeal, terá lugar se o tempo permíteo, tal e como está programado, a procesión da Virxe Dolorosa, que percorrerá as rúas de Monforte.

Tú carrito