Ultímanse os labores de restauración e conservación do retablo do Santo Cristo. Trátase dun retablo anónimo de madeira tallada, estucada, dourada e policromada, do primeiro terzo do século XVII de estilo clasicista/manierista, cuxa imaxe está realizada en mármore por Valerio Cioli (1529-1599)
O estado de conservación que presentaba non é bo, tal como recolle o proxecto realizado pola empresa de restauración TAU encargada da súa restauración. No soporte aprécianse perdas de materia orixinadas por ataques de insectos xilófagos; desaxustes de pezas e engadidos anacrónicos como unha luminaria no interior da hornacina, un frontal de altar moderno e a modificación dimensional da mesa do altar e as bancadas.
En canto a policromía presentaba ennegrecimientos de forma xeneralizada por toda a superficie e gran cantidade de goterones de cera, sobre todo nas partes inferiores. A escultura, a nivel de soporte, tamén estaba cuberta dunha capa se sucidade superficial, e manchas que escurecían o mármore. Ademais, presenta roturas con desprazamentos do pulso esquerdo e brazos, así como a falta de dous dedos da man dereita.
Tras a retirada do frontal actual púidose confirmar a existencia do frontal orixinal. A tipoloxía deste, responde o formato de frontais que imitan teas con decoracións florais que se repiten, todo iso pechado cun marco decorativo, neste caso con marmoleados en tons verdosos. Parte do marco inferior, atópase oculto baixo unha tarima actual de madeira de piñeiro.
O principal obxectivo dos traballos de conservación e restauración non é outro que a protección e consolidación dos estratos con perigo de desprendemento; tratamento de reforzo estrutural; desinsectación; limpeza mecánica e química; selaxe de gretas, orificios e xuntas; e reintegración volumétrica do soporte.
Tamén levou a cabo unha revisión das ancoraxes do Cristo e a cruz mediante cámara endoscópica #ante a escasa separación do fondo da hornacina e o muro. Tras a revisión púidose constatar un lixeiro desnivel da cruz cara a adiante que non deixa levar os brazos á súa posición orixinal, ademais de apreciar pequenos elementos soltos no muro xusto á altura das ancoraxes.
Aínda que en principio non parece presentar moita inestabilidade revisarase máis a fondo esta zona e a nivelación da cruz, sendo preciso para iso un desmonte parcial da parte traseira para poder reforzar os puntos de suxeición.
Tamén se lle devolverán as dimensións orixinais tanto no mesado de altar como das bancadas.
