CERCANIA DO CARDENAL RODRIGO DE CASTRO A FELIPE II

Cardeal Rodrigo de Castro

A partir de 1546, Rodrigo de Castro viviu baixo a protección do seu irmán, Pedro, que fora promovido ao bispado de Salamanca e que en 1548 foi designado capelán do aínda príncipe Felipe. Isto permitiu a Rodrigo de Castro formar parte do séquito do futuro monarca, que naquel ano iniciou un gran periplo triunfal polos territorios do Imperio. Volveu acompañar a Felipe II  en 1554, cando viaxo a Inglaterra, con motivo do matrimonio do Rey con réinaa María  Tudor. Ao ano seguinte marchou a Roma, comisionado —en calidade de secretario da cifra— para axudar á súa outro irmán, Fernando Ruiz de Castro, marqués de Sarria, no seu difícil pero exitosa embaixada #ante Paulo IV. En 1559, acreditado como hábil diplomático, regresou a España e recibiu as ordes sacerdotais en Conca. Pouco despois participou directamente, como conselleiro do Supremo Consello da Inquisición, no longo proceso contra o arcebispo  Carranza, arcebispo de Toledo.

Príncipe Felipe, futuro rei Felipe II

A finais de 1564, foi comisionado por Felipe II para xestionar en Roma a autorización que permitise ditar a sentenza á propia Inquisición.

Tras varios meses de xestións estériles, Rodrigo de Castro optou por suxerir unha solución intermedia: o envío dun legado especial con amplos poderes, que sentenciase a  Carranza en España.

Os seus bos oficios resultaron determinantes para alcanzar a concordia outorgada en  Elvas, na véspera de Nadal de 1580. Pouco despois, Rodrigo foi proposto para rexer a arquidiocese de Sevilla; pero antes de  posesionarse da mesma debeu atender unha nova comisión real: recibir en Barcelona á infanta María, viúva do emperador  Maximiliano II, e acompañala despois ata Lisboa, onde Felipe II previra esperala. Tras cumprir o encargo, no que investiu boa parte do ano, Rodrigo aínda permaneceu en Lisboa por espazo de nove meses, intervindo como testemuña ao propio tempo no proceso que se lle seguiu a Antonio Pérez, antigo secretario real.

No verán de 1598, Rodrigo de Castro trasladouse á Corte, atendendo á chamada de Felipe II, quen faleceu ao pouco da súa chegada. En Madrid permaneceu aínda varios meses e a comezos de ano trasladouse a Valencia, pois o defunto monarca habíalle comisionado para recibir en  Vinaroz á futura raíña Margarita. O de Castro regresou a Sevilla a mediados de maio, o cardeal Rodrigo de Castro, cuxa vida se apagaría ao pouco do seu regreso a Sevilla, destacou como desprendido protector de literatos e artistas, pero a súa memoria perviviu sobre todo polos seus xestos e fundacións, todas xenerosamente dotadas. Son ben coñecidas en Sevilla as do Recollemento de nenas perdidas e a Esmola anual para presos pobres, así como o amparo que prestou aos colexios de San Hermenegildo e San Gregorio e a outras fundacións xesuítas en Xerez e Écija.

D. Rodrigo Card. de Castro

Pero máis que estas destacaron as que beneficiaron á súa Monforte natal; aquí concluíu o convento franciscano fundado polo seu avó, o conde Rodrigo Osorio, e continuado pola súa nai, a condesa Beatriz, que faleceu sen velas rematadas.

En 1593 fundou ademais o magnífico Colexio da nosa Señora da Antiga —máis coñecido como do Cardeal—, que foi o seu gran proxecto e cuxa xestión deixou confiada á Compañía de Jesús. Faleceu o 18 de setembro de 1600. Foi enterrado na catedral de Sevilla e posteriormente, en 1603, de acordo co expresado no seu testamento, que outorgara o 12 de agosto de 1598, os seus restos foron trasladados á igrexa do colexio monfortino que deixara fundado.

Tú carrito